Με Άγγελο δεν φοβάσαι, παρά μόνο ονειρεύεσαι!

Θυμάμαι τη χρονιά 2003-04 σαν να είναι χθες. Μία χρονιά με τεράστια οικονομικά προβλήματα, με τον βασικό κορμό να έχει αποχωρήσει και να έχει πάει σε ανταγωνιστικές ομάδες, μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το 2003 (βλέπε Οκκά, Καφέ, Αμπονσά, Γεωργιάδη, Κουκιέλκα). Κι όμως ο Άγγελος έβαλε πλάτη, ήταν εκεί στα δύσκολα το ίδιο και τα παλικάρια του. Αλήθεια πόσα διπλά έκανε εκείνη την σαιζόν ο ΠΑΟΚ; Θα σας πω εγώ, οχτώ παλικαρίσια ένα κι ένα, με αποκορύφωμα αυτό του γηπέδου Καραισκάκης, σε μία επική ανατροπή, από 1-0, σε 1-2. Πώς να ξεχάσεις επίσης την σούπερ ανατροπή με την ΑΕΚ, από 0-2 σε 3-2 που μας έφερε στα προκριματικά του champions league; Θυμάμαι το παιχνίδι με τον ΟΦΗ στην Τούμπα να σκοράρουν ο Σάλπι κι ο Γιασεμάκης και να σηκώνουν μπλούζα, " Περαστικά Βιβάκι ", για τη σύζυγο του Αναστασιάδη. Αυτό θα πει ομάδα, αυτό θα πει οικογένεια, αυτό θα πει, αν θέλετε, ΠΑΟΚ. Δεν ξεχάσω τον Γιώργο Κούτση στα ποδοσφαιρικά γεράματα, να παίζει τερματοφύλακας στην Καλλιθέα και να κάνει επεμβάσεις που θα ζήλευε ακόμα κι ο Μπουφόν. Δεν θα ξεχάσω τι ζήσαμε με την ΑΕΚ στα δύο γκολ του Γιασεμή στο ίδιο λεπτό. Μία χρονιά πριν κερδίζαμε στους 8 του Κυπέλλου, μέσα (3-1), έξω (1-2) τον Ολυμπιακό, κερδίζαμε έξω κι ισοπαλία μέσα την ΑΕΚ (του Ντέμη, του Τσιάρτα, του Ζαγόρ) και κατακτούσαμε το Κύπελλο απέναντι στον Άρη. Το πρωτάθλημα, λοιπόν, κερδίζεται στα μικρά παιχνίδια κι όχι ντέρμπι ή καλύτερα κυρίως εκεί, κι όπως πονάει η γκέλα με την Καλλονή και τότε είχαμε κάνει μία ανάλογη με την Προοδευτική, βγάζουν μαγκιά τα παλικαρίσια διπλά, 0-4 Πλατανιά και 0-1 Αγρίνιο. Αυτά είναι που δίνουν ψυχολογία, σε κρατάνε ψηλά και σε ωθούν να πας ακόμα ψηλότερα. Αρκεί να έχεις το κεφαλάκι χαμηλά, να δουλεύεις και να κοιτάς κάθε παιχνίδι σαν να είναι τελικός!